فصلنامه اشارات - شماره 90

بلور شکسته قلبم/مصطفی پورنجاتی

خدایا! در این تنهایی ابدی که گویا خیال رفتن و مردن هم ندارد، خاطر ما را لحظه ای از خاطره زلال خودت - که تو محض حقیقت و حقیقت محضی - فارغ مدار.

مگذار که زمینه ها و زمزمه های شیطانِ کج راه، لذت درک و بیان خیر و خوبی را از ما سلب کند و ما همگان، تماشاگران مبهوت و گریانِ حقیقتِ از دست رفته باشیم.

خدایا! توان ما اندک است. از روحیه و عزم و اراده پیامبران، این خداوندگاران حماسه سرایی حقیقت و عشق، به نحیفیِ انگیزه های ما، نَمی بچشان و مس وجود ما را به آن کیمیا طلا کن.

خدایا! ما را از تلاش هنرمندانه که آزادگر بال های بسته ما به سوی بهشت رضوان تو و فراخوانِ خلق تو به سوی توست، به قدر لمحه ای دور مساز.

ای مسبب همه سبب ها! ای خدا! تو به حال ما از همه دیگران آگاه تری. در مه آلود محو صراط، آنجا که تا فرو غلتیدن در جهنم تبعید و دوزخ فراق، از تو فاصله کمتر از نَفَسی است، ما را از تابش نقره ایِ ماه هدایت خویش محروم مگردان.

ای خدا! رنج ها و سختی ها، بی کسی ها و بی تابی ها، گاه همگی از لطف بی دریغ توست که به تربیت ما همت ورزیده ای و ما بسانِ کودکانی جویای شیرینی ها و شادی ها، از سودمندی محرومیت ها و سرخوردگی ها بی خبرانیم، گریان و پا بر زمین کوبان.

ای خدا! کودکی های ما را به پای معصومیت ما بنویس و ساده دلی های ما را بر ما آسان گیر.

ای ریسمان نجات بخش دست های به نیاز و دعا افراشته! ای خدا!